Heel vaak gaat het goed, dan kan ik de emotionele pijn verdragen. Maar soms doet het emotionele zoveel pijn dan fysieke pijn beter is om te voelen. Dan is dat mes zo uitnodigend, zo ongelofelijk uitnodigend om over mijn huid en te trekken, de pijn te voelen. Alles om maar even niet de pijn van mijn emoties te hoeven voelen.
Vanavond was helaas weer zo’n moment, na een hele lange poos niet meer geautomutileerd te hebben, ging het vanavond mis. Ik zag een foto van een ex en toen ik daarna op zijn Facebook had gekeken ging het mis. Alle pijn die ik toen voelde, al het verdriet en haat knapte in mij. Die foto en dat profiel maakte alles los wat ik niet wilde voelen en voordat ik het wist… ging het mes door mijn vlees heen. Het voelde zo goed om mijn emotionele pijn niet meer te voelen, maar alleen te zijn met het mes en mijn pijn. Ik weet niet waarom ik de drang om zijn Facebook te bezoeken zo intens was en waarom ik het deed. Ik weet alleen dat ik het gewoon niet meer trok. Bij alle gedachtes die ik voelde ging het mes nog een keer over mijn arm en nog een keer. Net zolang tot ik niets meer voelde en er alleen nog maar bloed was.
Ik haat het van mijzelf als ik automutileer. Maar het is soms zo’n fijne uitlaatklep. Ik kan niet uitleggen waarom… Misschien is het de controle die het mij geeft over wat ik dan even voel. Misschien om weer even met dingen te kunnen dealen. Misschien om dan even verdoofd te worden van alles, Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik het haat maar er ook tegelijk van hou…
axvdblog.wordpress.com 